Op basis van haar ervaring bij het Dingdingdong Instituut, dat zij samen met Emilie Hermant heeft opgericht, en op basis van de pragmatische filosofie van John Dewey, verdedigt Valerie het idee dat er voor elk probleem een publiek bestaat, en dat het de taak is dat publiek op te bouwen:

“Volgens de pragmatische filosoof John Dewey is onderzoek, het onderzoek waarmee onderzoekers en kunstenaars zich bezighouden, op zich al een ervaring die de lopende ervaring aanvult en uitbreidt naar andere mogelijkheden. Met andere woorden, om de term politiek zijn volle betekenis te geven, het onderzoek is ook de opkomst van het publiek. Het publiek in het enkelvoud bestaat niet, in de zin van het soevereine volk vertegenwoordigd door zijn officiële gekozen vertegenwoordigers en belichaamd door de staat. Integendeel, voor elke “oorzaak” of “probleem” moet een publiek ontstaan.” Er is dus niet één, maar meerdere publieken – geïnteresseerd in en getransformeerd door concrete problemen – die verschijnen en verdwijnen, afhankelijk van hun staat van oplossing. Als er sprake is van een “crisis van het publieke”, dan is dat in de zin van Dewey, die van het spontaan ontstaan van publieken die zich bezighouden met het verdedigen van hun belangen op dat moment.”  Dewey (J.), The Public and its Problems (1927), trans. Joëlle Zask, Gallimard, 2003.

De betrokken actoren zijn volgens Pihet een kern van actoren die zich verenigen om de problematische situatie te veranderen, en die eventueel een publiek moeten mobiliseren. Dus, in plaats van te proberen een groot, onbekend publiek te “bereiken” of bewust te maken, houdt de coproductie van kennis in dat men zich afvraagt: hoe kunnen we een publiek rond het probleem opbouwen? En welke apparaten moeten daarvoor worden gemaakt?

In de Co-create projectoproep wordt deze vraag echter anders gesteld. Om co-creatie aan te gaan, moet eerst gewerkt worden aan het creëren van een betekenisgemeenschap. Dit betekent dat het werk van het identificeren, mobiliseren en opbouwen van een gemeenschap van betekenis moet plaatsvinden voordat de aanvraag wordt ingediend. Niettemin is de eerste fase van het project, “phasing-in” genoemd, die 18 maanden duurt, voor sommige projecten de gelegenheid om hun gemeenschap van betekenis te versterken, wanneer het consortium, Innoviris en de jury van mening zijn dat er een gebrek is aan vaardigheden, verbonden actoren en gekoppelde kennis om de uitdagingen van co-onderzoek aan te gaan en samen een transformatie te overwegen.

In nog andere gevallen komt het publiek spontaan in actie om een dringende kwestie aan te pakken, zoals in het geval van de gemeenschap van vrouwen in Bure die zich organiseerde tegen het begraven van radioactief afval onder hun grond, of de leden van het Brusseau-project, die zich organiseerden tegen het voorgestelde stormbekken op het Flageyplein in Brussel, waaruit vervolgens een CC-project ontstond. 

In alle gevallen is “aanvaarden dat men betrokken is, aanvaarden dat men getransformeerd wordt”, zoals Pihet opmerkt. Voor elke onderzoeksactie moet men zich afvragen: Wie is het doelpubliek? Wat moet er worden veranderd om de situatie voor elke bij het probleem betrokken actor bevredigend te maken? Elke actor moet zich betrokken voelen en “belang vinden” bij het co-onderzoek. Hiervoor is het ook belangrijk om de manieren te beschrijven waarop elke stakeholder samenwerkt om de verschillende praktijken te begrijpen die betrokken zijn bij de co-constructie van kennis (zie de vraag “Is er een “juiste” manier om co-onderzoek te doen?”).

“Volgens de pragmatische filosoof John Dewey is onderzoek, het soort onderzoek waarmee onderzoekers en kunstenaars zich bezighouden, op zichzelf al een ervaring die iets toevoegt aan de ervaring die aan de gang is en deze uitbreidt naar andere mogelijkheden. Met andere woorden, om de term “politiek” zijn volledige betekenis te geven, onderzoek gaat ook over het ontstaan van publiek. Het publiek in het enkelvoud bestaat niet, in de zin van het soevereine volk dat vertegenwoordigd wordt door zijn officieel gekozen vertegenwoordigers en belichaamd wordt door de staat. Integendeel, voor elke “zaak” of “probleem” moet er een publiek ontstaan. Er is dus niet één, maar meerdere publieken – geïnteresseerd in concrete problemen en erdoor veranderd – die verschijnen en verdwijnen, afhankelijk van hoe ze worden opgelost. Als er sprake is van een “crisis van het publiek”, dan is dat, in de zin van Dewey, het spontaan ontstaan van publieken die zich op dat moment bezighouden met het verdedigen van hun belangen”. Dewey (J.), Het publiek en zijn problemen (1927), trans. Joëlle Zask, Gallimard, 2003.

Volgens Pihet zijn de betrokken actoren een kern van actoren die zich verenigen om de problematische situatie te transformeren, die mogelijk het publiek moeten mobiliseren. Dus in plaats van te proberen een groot, onbekend publiek te “bereiken” of bewust te maken, houdt de coproductie van kennis in dat men zich afvraagt: hoe kunnen we een publiek rond het probleem opbouwen? En welke mechanismen moeten er gecreëerd worden om dit te doen?

In Action Co-création wordt deze vraag echter anders gesteld. Om aan co-creatie te kunnen doen, moet er eerst gewerkt worden aan het creëren van een betekenisgemeenschap. Dit betekent dat het identificeren, mobiliseren en opbouwen van een betekenisgemeenschap moet plaatsvinden voordat de aanvraag wordt ingediend. Niettemin is de eerste fase van het project, bekend als “phasing-in”, die 18 maanden duurt, voor sommige projecten een kans om hun betekenisgemeenschap te versterken, wanneer het consortium, Innoviris en de jury van mening zijn dat er een gebrek is aan vaardigheden, verbonden spelers en gekoppelde kennis om de uitdagingen van gezamenlijk onderzoek aan te gaan en samen een transformatie te bedenken.

In weer andere gevallen komt het publiek spontaan in actie als reactie op de noodzaak om een dringende kwestie aan te pakken, zoals in het geval van de vrouwengemeenschap in Bure die zich organiseerde tegen het begraven van radioactief afval onder hun grond, of de leden van het Brusseau-project die zich organiseerden tegen het voorgestelde stormbekken op het Flageyplein in Brussel, waaruit vervolgens een CC-project ontstond.

In alle gevallen, zoals Pihet aangeeft, “betekent accepteren dat je beïnvloed wordt, accepteren dat je veranderd wordt”. Voor elk onderzoeksproject moeten we ons afvragen: op wie richten we ons? Wat moet er veranderd worden om de situatie bevredigend te maken voor iedereen die bij het probleem betrokken is? Elke belanghebbende moet zich betrokken voelen en “interesse vinden” in co-onderzoek. Om dit te bereiken, is het ook belangrijk om de manieren waarop elke stakeholder samenwerkt te beschrijven, om de verschillende praktijken te begrijpen die betrokken zijn bij de co-constructie van kennis (zie de vraag “Is er een ‘juiste’ manier om co-onderzoek te doen?”).